Óhætt er að segja að jólaherferðin „Undur í hverjum dropa" færi okkur bæði smærri glaðninga og stærri dýrgripi í kringum jólin. Allt fléttast saman í ljómandi fegurð sem gaman er að deila með vinum og ástvinum. Það er hinn kunni iðn- og vöruhönnuður Sigga Heimis sem blæs hátíðlegu lífi í útstillinguna, en hún fékk frjálsar hendur til að túlka hugmyndina „Undur í hverjum dropa" yfir í stóra innsetningu. Útkoman er röð af ægifögrum glerdropum sem endurspegla bæði töfra jólahátíðarinnar og íslenska náttúrufegurð – og innblásturinn er hinn lífvirki jarðsjór Bláa Lónsins. Hönnuðurinn veitir okkur innsýn í sköpun sína og aðferðafræði.
Hvernig lá leið þín inn í heim glerhönnunar?
Ég hef á ferli mínum unnið með alls kyns efni og gert mjög ólíka hluti. Það var síðan í vinnusmiðju fyrir mörgum árum að ég kynntist hinu bandaríska Corning Museum of Glass og var svo heppin í kjölfarið að fá boð um að koma og vinna með þeim í Miami. Upp frá því varð ekki aftur snúið og nú má eiginlega segja að gler sé eftirlætis efnið mitt.
Hvað er svona heillandi og hugvekjandi við gler?
Gler er mjög fjölhæft og fjölnota. Það býður upp á ótal litbrigði og margvíslega áferð – þú hefur alveg ótrúlega vítt val. En það fallegasta er samt hvað það er gegnsætt og hvernig það endurkastar ljósi og birtu – þar liggja töfrarnir. Ég elska allt ferlið við að blása gler, sem er aðferðin sem við notuðum í þetta verk. Það fylgir því ákveðin ró að blása gler og nánast hægt að komast í núvitundarvímu við það.
Hvernig notaðirðu yfirskriftina „Undur í hverjum dropa" í þessu verkefni?
Mig langaði að upphefja þetta ótrúlega magnaða og fræga efni, vatn Bláa Lónsins, sem er þekkt fyrir sinn einstaka lit og húðstyrkjandi áhrif, og túlka það yfir í umfangsmikið listaverk.
Droparnir hafa allir nokkuð sérstætt lag, var það með ráðum gert?
Já. Ég tók með í reikninginn að það er náttúrlega stöðugt rok hér á landi – í öllu falli það mikið að fæstir leggja á sig að reyna að nota regnhlíf. Þess vegna var hugmyndin að láta dropana hafa séríslenskt yfirbragð, líkt og vindurinn væri að blása á þá. Svo vildum við auðvitað að þeir vísuðu beint í Blue Lagoon Skincare og þess vegna svífur bláleiti einkennisliturinn yfir vötnum.
Geturðu sagt okkur örlítið frá ferlinu að baki innsetningunni?
Ég er sjálf ekki glerblásari þannig að ég þurfti að finna einhvern mjög góðan og vanan blásara. Hann fann ég í Anders Vange, sem er stofnandi Reykjavík Glass. Ég ber ómælda virðingu fyrir handverkinu og hæfileikunum sem liggja að baki þessari merkilegu tækni, þetta eru beinlínis töframenn og án góðs samstarfsfólks hefðu droparnir aldrei orðið til.
Hvað aðferðina snertir notuðum við gamla og í raun einfalda tækni. Að blása gler er að sumu leyti eins og að blása upp blöðru, sem er samt mikil einföldun því það er svo margt sem gerist á undan, á meðan og á eftir. Fljótandi gler er auðvitað brennandi heitt og þess vegna veltur allt mikið á réttum tímasetningum. Það þarf að taka glerið upp við nákvæmlega rétt hitastig, bíða, sækja meira, og svo blása það til. Síðan þarftu að bíða þangað til þú getur formað glerið. Í lokin, þegar þú hefur náð því formi sem þú sóttist eftir – í þessu tilviki dropum – seturðu munina inn í hitastilltan skáp þar sem þeir kólna. Þannig að þetta virðist einfalt þegar þú sérð hlutina fullgerða, og þetta hljómar líka einfalt, en samt er ekkert einfalt við þetta. Þetta er viðkvæmt ferli og það þarf að hafa góð tök á bæði hita og tíma.
Ef þú ættir að lýsa innsetningunni með einu orði, hvert væri það?
Það er erfitt að læsa allt verkið í eitt orð en ég held þó að „ekta“ kæmist nálægt því. Í þessum heimi sem við búum í nú til dags er svo ótal margt á sveimi sem er ekki ekta, ekki skýrt, ekki heiðarlegt, og þess vegna vona ég að þessi innsetning færi fólki tilfinningu fyrir gagnsæi, jákvæðni og ákveðnu tímaleysi – að það skapi ekta upplifun sem er líka full af töfrum og undrun.